آواز دهل شنیدن از دور خوشست...(قسمت دوم)

وارد که شدیم دیدیم انگار خونه رو هنوز نچیدن...بعد از حدود  یکماه هنوز وسایل بحالت پخش و پلا توی خونه بودن و نظم چندانی دیده نمیشد...روی میز پذیرایی هم هیچ آثار و نشانه ای ازینکه منتظر مهمان باشن نبود..برخلاف ما ایرانیها که تا مهمون از راه نرسیده پذیرایی رو شروع میکنیم ..اینا اومدن نشستن و انگار نه انگار...تقریبا یه نیمساعت و چهل دقیقه ای گذشت...آهان...یه نکته ای خیلی برامون جالب بود ..پسرشون عین بچه آدم نشسته بود یه گوشه روی مبل جیکش در نمیومد..انگار نه انگار که  این همون بچه ست ...دخترشون هم که بنده خدا از دیوار صدا درمیومد ولی از اون نه!!سگ کوچولوی بامزه شون با شیرینکاریاش سر ماها رو خیلی گرم کرده بود...توی این فاصله دو بار زن و شوهر غیبشون زد و رفتن توی آشپزخونه ولی کمی بعد دست خالی اومدن و دوباره نشستن ..دیگه کم کم داشتیم بلند میشدیم که دیدم خانم با یه حالت غیضی پا شد رفت توی آشپزخونه و با سه تا پیش دستی کوچیک که توی هر کدوم  5 تا قطعه هندونه کوچیک در اندازه حبه قند گذاشته شده بود برگشت ...بعدش پرسید من میدونم که شما چایی بیشتر دوست دارین ولی ما چون مصرف نداریم هیچوقت نمیخریم..اگه میخوایین قهوه بیارم؟ که ما هم گفتیم نه خیلی ممنون..یه چند دقیقه ای هم نشستیم و برگشتیم خونه...کادو شون رو هم تا ما انجا بودیم بازنکردن...تا پدر خانواده نبود پسرشون خیلی آتیش میسوزوند و شیطنت میکرد ..اونکه میرسید خونه سوراخ موش میشد صد تومن!!...از هیچ تنابنده ای صدا بلند نمیشد ...خانمه چند تا دوست کره ای پیدا کرده بود و اونام تا وقتی شوهرش نبود میومدن خونه شون و وقتی بچه ها دور هم جمع میشدن خونه رو میذاشتن سرشون...اصلا ملاحظه همسایه رو که ما باشیم نمیکردن..فردای اون روز در رو باز کردم تا صندوق نامه رو چک کنم ...سگشون با ذوق اومد طرفم و پرید رفت توی خونه...خلاصه همین بهانه ای شد که مادر و دو تا بچه هاش بیان تو و دیگه ایندفعه با همراهی هاپوشون کلی بچه هاش آتیش سوزوندن جوریکه بچه های من که هر دوشون طبقه بالا بودن از خواب و استراحت افتادن...خانمه نشسته بود روی مبل و میگفت..من از خونه شما خیلی خوشم میاد...روشن و تمیزه...رنگهای شاد بکار بردین ...انرژی مثبت داره فضای اینجا...ولی خونه ما اینطوری نیست...تاریکه...وسایل به میل و خواسته من خریداری نشدن...ازشون خوشم نمیاد...دلداریش دادم و گفتم کم کم میتونه اونا رو به میل خودش عوض کنه...ازینکه خارج از کشورش زندگی میکنه اظهار دلتنگی کرد..گفت اونجا مدارس خیلی سختگیری میکنن و بچه ها اکثرا مشکل روحی روانی میگیرن چون مدام از نظر درسی تحت فشار هستن...آمار خودکشی زیاده...وبا اونکه اونجا شغل و درامد خوبی داشتن ولی بخاطر بچه ها تصمیم گرفتن به کانادا مهاجرت کنن البته شوهرش کاناداییه و اولش رفتن استان زادگاه او ولی بعلت سرمای خیلی زیاد اومدن این استان و از گرونی اینجا خیلی شاکی بود..میگفت حتی شوهرش خیلی اوقات تلخی میکنه و مدام در حال مقایسه اینجا با جاهای دیگه ست...چند روز بعد موقع رانندگی زن و شوهر رو دیدم که هر دو دست همدیگه رو گرفته بودن و با سگشون داشتن بیرون از محوطه با هم قدم میزدن..بنظرم صورت هر دوشون خیلی ناراحت بود..چند روز بعد زنگ در ما رو زدن و دو تا خانم که چند تا فایل و پرونده دستشون بود اسم همسایه رو آوردن و گفتن از دادگاه خانواده اومدن برای بچه ها تشکیل پرونده بدن...گفتم اشتباها زنگ در ما رو زدن..عذزخواهی کردن و رفتن سمت در اونا...این ملاقاتها چند بار دیگه هم تکرار شد..دیگه مثل سابق نمیدیدمشون...بنظر میومد خانمه چندان سرحال نیست...بعضی وقتها  میدیدمش که با یه لباس  خونه و سر و ریخت ژولیده  سگشون رو آورده برای هواخوری و معمولا زود برمیگشت توی خونه...دیگه از گردشهای دو نفره با شوهرش خبری نبود..از یکشنبه هفته بعدش دیدیم آقای همسایه با ماشین اومد جلوی درشون ولی پیاده نشد...بچه ها رفتن سوار شدن و ماشین حرکت کرد...بعد از ظهر دوباره پدرشون بچه ها رو رسوند و باهاشون روبوسی کرد ...بچه ها برگشتن خونه و پدرشون با ماشین رفت...دیگه آقای همسایه رو توی محله نمیدیدیم...جای پارک ماشینشون همیشه خالی بود ..بغیر از همون چند دقیقه ای که روزهای یکشنبه برای سوار و پیاده کردن بچه ها اونجا توقف میکرد..خانمه رفتارهاش خیلی عوض شده بود...تقریبا فرار میکرد تا ماها رو میدید...بچه هاشون هم همینطور...عوضش رفت و آمدشون با دوستان کره ای خیلی زیاد شده بود..میومدن دنبالشون و با خودشون میبردنشون بیرون...صبحها میومدن به همراه بچه های خودشون پسر و دخترش رو میبردن مدرسه و بعد از ظهر برمیگردوندن...چند بار ظرف غذا و خوراکی دست دوستهاشون دیدیم که براشون آورده بودن..ولی صورت خانمه خیلی درهم و افسرده بود ...معلوم بود که بچه ها هم دل و دماغ ندارن...یه شب شوهرم زفت زباله ها رو بندازه وقتی  اومد اخمهاش تو هم بودو بمن گفت این خانم همسایه رو دیده که توی زباله های مجتمع داشته دنبال پلاستیکهای بازیافتی میگشته...خیلی تعجب کردم...چند روز بعد..طرفهای غروب توی آشپزخونه بودم که صدای حرف زدن دو نفر رو شنیدم ..به پنجره نزدیک شدم و دیدم یه آقایی که خیلی به شوهر همین خانم کره ای شباهت داره داره باهاش حرف میزنه...همون چهره و قیافه ولی چند سال مسنتر و چاقتر...خانم همسایه در خالیکه سعی داشت صداش رو از یه حدی بالاتر نبره داشت میگفت..خیلی تحت فشارم..اریک اصلا موقعیت منو در نظر نمیگیره...حتی یه 50 دلاری بهم نمیده...فقط بخاطر بچه ها زنده هستم ...بارها به خودکشی فکر کردم ..ولی فکر میکنم بعد از من این دوتا بچه چی میشن..اریک که دیگه به ماها اهمیتی نمیده...اون آقا میگفت:من درک میکنم  سوما..ولی شما با هم توافق کردین...اریک فقط باید خرج بچه ها و کرایه خونه رو بده...در قبال تو وظیفه ای نداره..تو استاد دانشگاه بودی...بگرد اینجا برای خودت یه کاری دست و پا کن دیگه...خانم همسایه به پهنای صورت اشک میریخت و با زاری میگفت چقدر احمق بودم که گول حرفای اریک رو خوردم..من رو کشوند اینجا و ازم جدا شد...توی کشور غریب تنهام گذاشت...برای اینکه بچه ها بهش نزدیک باشن و هفته ای یه بار بتونه بیاد ببینتشون...هنوز خانواده من نمیدونن چه بلایی سرم آورده..والدینم بهم هشدار داده بودن که اریک از یه مملکت غربی هست و فرهنگش با ما فرق داره..غربیها آنچنان متعهد و پابند خانواده نیستن..ولی من بیشعور بودم فکر میکردم ازدواج با یه مرد کانادایی چقدر میتونه هیجان انگیز باشه و با اینکار موقعیت اجتماعی خوبی پیدا خواهم کرد..من راه به جایی ندارم ..اگه این چند تا دوست که از طریق مدرسه بچه ها باهاشون آشنا شدم نبودن خدا میدونه تا حالا کارم به کجاها کشیده شده بود..اون آقا صداش رو پایینتر آورد و کمی بصورت پچ پچ با سوما حرف زد و بعدسوار ماشینش شد و رفت...عمیقا براش ناراحت شدم...پس معلوم شد که چرا توی زباله ها دنبال ظروف بازیافتی میگشته...خیلی دلم میخواست کمکش کنم ولی اون حتی متارکه ش رو از ما پنهان کرده بود...

چند روز بعد ..یکی از همسایه ها که با هم سلام و علیک داشتیم من رو دید و لابلای حرفهاش گفت به یه نفر نیاز داره که بچه ش رو از مهد کودک بیاره خونه و پیشش بمونه تا اون از سر کار بیاد...گفت حاضره ساعتی 10 دلار هم پول نقد بده..پیش خودم گفتم میتونه مورد مناسبی برای خانم همسایه باشه...رفتم خونه و بهش زنگ زدم...شرایط رو که شنید خیلی خوشحال شد..زودی گفت آره با توجه به اینکه بچه هام هنوز به مراقبت نیاز دارن و شوهرم با کار بیرون موافق نیست!!!من همیشه خونه هستم پس میتونم از یه بچه نگهداری کنم تا خیال مادرش هم راحت باشه...ازش اجازه گرفتم تا شماره ش رو به اون خانم همسایه بدم خودشون با هم قرار بذارن...خوب تا حدودی خیالم راحت شد...دیگه هیچی گیرش نیاد 50 دلار حتما میاد....یه مدت گذشت..دیدم به به...دو تا بچه دیگه هم به جمعشون افزوده شد..البته اونا کره ای بودن...بعدش دوباره یه بچه دیگه که اونم کانادایی بود..خلاصه ..شوخی شوخی  این خانم یه مهد کودک خانگی زد و بزودی انقدر تعداد زیاد شده بود که دیگه خیلی شلوغ میکردن در طول روز ..فقط خوبیش این بود که تا ساعت 5 بیشتر کار نمیکرد و روزهای تعطیل هم خبری از نگهداری بچه نبود...یه روز اومد در زد و گفت ما یه خونه با موقعیت بهتر و کرایه کمتر گیرمون اومده و داریم جابجا میشیم...یکی از هموطنهام که اینجا خونه بزرگی داره زیرزمینش رو با کرایه کمتر ازین خونه که هستیم در اختیار ما گذاشته...ممنونم ازینکه این چند وقته سر و صدای مهد کودک خانگی منو تحمل کردین...هرگز فکر نمیکردم از شغل استادی در دانشگاه انصراف بدم که بیام به یه مملکت غریب و اینجا مهد کودک بزنم....یه لبخند تلخی زد و گفت این شاید سرنوشت منه ولی من زندگی خودم در  کانادا رو یه جور دیگه تصور میکردم!!!توی دلم گفتم حق داری طفلکی...شوهر کانادایی کردی که بخیال خودت خوشبختت کنه!!...نمیدونستی که آواز دهل شنیدن از دور خوشست!!!