ماوراء الطبیعه

اینجا یه برنامه تلویزیونی نشون میدن که من از طرفدارهای پر و پا قرصش هستم... اگر وقت کنم  میشینم مشتاقانه تا آخرشو میبینم...البته فقط مورد توجه یه عده خاصه و همه پیگیرش نیستن چون کمی تا قسمتی ترسناکه..موضوعش درباره ارتباط با ارواحه... صاحب خونه ها یا صاحبان رستوران  ها یا هتل ها با یه گروهی که متخصص در این امر هستن تماس میگیرن و ازینکه نشانه هایی رو میبینن یا اصوات ترسناکی رو در بعضی کنج و زاویه های محل مورد نظر میشنون که خیلی غیر طبیعیه شکایت دارن و میگن این محل توسط روح یا ارواحی تسخیر شده..اون گروه هم میاد و با تجهیزات مدرن و روشهایی که بلدن با روح ارتباط برقرار میکنن و حتی صدای روح رو با دستگاههای پیشرفته ثبت میکنن و میتونن از اون طریق باهاش ارتباط بگیرن و سوال کنن و جواب بگیرن...اینکه به چه علت ازین دنیا رفته و چرا این محل رو ترک نمیکنه و از جون اهالی اون محل تسخیر شده چی میخواد و خیلی چیزهای دیگه....برای من خیلی جالبه...دیشب به یه موضوعی اشاره کردن که دیدم عینا برای من اتفاق افتاده...

تابستونها که مدرسه تعطیل میشد من میرفتم خونه مادر بزرگم و تقریبا کل 3 ماه رو پیش اونا میموندم...چون مادرم کارمند بود و باید از صبح زود تا بعد از ظهر که مامان برگرده توی آپارتمانمون تنها میموندم و کلی حوصله م سر میرفت...عوضش خونه مامان بزرگم یه حیاط درندشت خیلی سرسبز داشت...ته باغشون یه در داشت که باز میشد به یه کوچه بن بست و انقدر قواره زمین بزرگ بود که اون در به یه محله دیگه باز میشد..توی اون کوچه جمعا چهار تا همسایه زندگی میکردن که چون خیلی قدیمی هم بودن دیگه فقط خودشون مونده بودن و بچه هاشون بعد از ازدواج یا مهاجرت به کشورهای دیگه خونه و پدر مادرشون رو ترک کرده بودن...حیاط باغ فقط یه دیوار مشترک با یکی ازین همسایه ها داشت که یه زن و شوهر بودن به اسم فریده خانم و حسین آقا ...قبلا اسم کوچه یاران بود ولی این آقا با نفوذی که توی شهرداری داشت اسم خودش رو روی کوچه گذاشته بود و چون ترک بودن اسم کوچه شده بود حسین لی...ما بواسطه اینکه زیاد از اون در رفت و آمدی نداشتیم کمتر اهالی کوچه پشتی رو میدیدیم...این زوج صاحب یه پسر بودن باسم عزیز که عقب مانده جسمی بود و قوز بزرگی روی پشتش داشت و میگفتن قابل جراحی نیست ...یه پسر دیگه هم داشتن که من هیچوقت ندیدمش چون قبل از تولد من مهاجرت کرده بوده به آلمان ولی طفلکی قد خیلی کوتاهی داشته و به نوعی او هم از اختلال ژنتیکی  رنج میبرده...نفر سوم دخترشون مینا بود که در اون تاریخ ازدواج کرده بود ولی بنده خدا سالها در انتظار داشتن فرزند مونده بود و دکترها هیچ راه حلی برای درمان نازاییش پیدا نمیکردن...

حیاط خونه مادر بزرگ بواسطه گلکاری فراوان فضایی برای دوچرخه سواری نداشت ولی نزدیک در پشتی  یه مساحتی حدودا 80 متر مربع بصورت موزاییکی در آورده بودن و یه وقتایی اگه میخواستن خرجی بدن و دیگ و دیگبر برای یه مجلسی بار بذارن از اون قسمت حیاط استفاده میکردن که تابستونها میشد پیست دوچرخه سواری من...اونروز خیلی حوصله م سر رفته بود و گفتم من میرم دوچرخه سواری...یادمه فقط من و مامان بزرگم خونه بودیم ..تقریبا یه ده دقیقه ای بازی کردم ولی بعدش حس کردم سرم سنگین شده و بشدت خوابم میاد..از دوچرخه اومدم پایین و به دیوار تکیه دادم ..حس کردم یکی داره نگاهم میکنه..رومو برگردوندم دیدم یه دختر کوچیک حدودا 5-6 ساله خیلی ظریف اندام و بشدت رنگ پریده با لبخند داره نگاهم میکنه...سریع به در چوبی که سمت راستم بود نگاه کردم دیدم بسته ست..دوباره بسمت دختر بچه نگاه کردم دیدم انگار ازم دورتر شده...بهش گفتم اسمت چیه؟ با صدای خیلی ضعیفی که انگار از ته چاه میومد گفت زیبا..پرسیدم تو از کجا اومدی توی حیاط ما؟...فقط با دست بسمت دیوار مشترکمون با خونه فریده خانوم اشاره کرد..یادمه هی سر دردم داشت بیشتر میشد و انگار حال تهوع داشتم..همون لحظه مادر بزرگم از سمت ساختمون صدام زد که برگردم پیشش... جواب دادم باشه..فقط یه لحظه طول کشید تا سرمو برگردونم سمت اون دختر بچه ولی دیگه اونجا نبود..هر چی دو ر و بر رو نگاه کردم هیشکی نبود...برگشتم توی ساختمون ولی انقدر حالم بد بود که در جا بالا آوردم و در جواب پرسشهای پی در پی مادر بزرگ فقط گفتم یه بچه ته باغ بود.گفت اسمش زیباست..طفلکی هول کرده بود و نمی دونست من رو جمع و جور کنه یا بره ببینه کی اومده توی حیاط ؟؟!!طولی نکشید که بقیه هم از سرکار برگشتن خونه و تا قضیه رو شنیدن وجب به وجب حیاط رو گشتن ولی هیچ نشونی ازینکه کسی اومده باشه داخل پیدا نکردن..سردردم هم خیلی دیر خوب شد..طرفهای غروب در کوچه پشتی رو زدن...عمو جون رفت در رو باز کنه و بعدش با یه بشقاب حلوای خیلی معطر برگشت و گفت فریده خانم سلام رسوند و گفت چون شب جمعه ست برای شادی روح اموات حلوا خیرات کرده...یادمه اونشب خیلی بد خوابیدم و چند بار همون دختر بچه رو دیدم که آروم آروم دنبالم میاد ولی تا بهش توجه میکنم  از جلوی چشمم محو میشه...فردا صبحش باز حوصله م سر رفته بود ولی هر وقت اراده میکردم برم سمت محل دوچرخه سواری ترس و حالت تهوع میومد سراغم..مادر بزرگ چند تا شکلات ریخت توی بشقاب فریده خانوم که خالی پس نداده باشه. گفت بیا یه دقیقه بریم بشقابشون رو بدیم و برگردیم..دوباره تا رسیدیم همون جایی که دیروز ایستاده بودم  سنگین شدم و حس کردم یکی داره ما رو نگاه میکنه...فریده خانم تعارف کرد بریم تو ..مامان جون از طعم خوب حلوا خیلی تعریف کرد و فریده خانم گفت این حلوا رو برای شادی روح همه اموات پخته ولی چند روزه  که دلش خیلی گرفته و بعد با پر روسریش اشکهاش رو پاک کرد و گفت کمتر کسی میدونه  اونا یه دختر دیگه هم داشتن که وقتی تبریز زندگی میکردن در سن خیلی کم و بخاطر سرطان خون فوت کرده...من و مامان جون بهم نگاه کردیم و من گفتم اسمش چی بود؟فریده خانوم با بغض گفت زیبا...اگر زنده بود الان حدود 50 سال سن داشت چون بچه اولمون بود.یادمه وقتی قضیه روز قبل رو براش تعریف کردیم  با چه محبتی من رو بغل کرد و توی هق هق گریه هاش گفت این یه پیامه...پس زیبا میدونه که من همیشه  دلتنگشم..روزی نبوده که بدون یاد آوری اون برای من شب شده باشه...چه خوشحالم کردی پس زیبا همین جا پیش ماست..ایکاش میشد منم ببینمش..شاید باور نکنین ولی همونشب بازم خواب زیبا رو دیدم که توی همون نقطه حیاط ایستاده و برام دست تکون میده بعد رفت سمت دیوار خونه خودشون و محو شد..انگار داشت تشکر و خداحافظی میکرد...دیگه هرگز باهاش روبرو نشدم نه توی خواب و نه بیداری...

توی این برنامه تلویزیونی به همین نکات اشاره میکنن که ارواح وجود دارن و برای دیدن عزیزانشون به این دنیا میان و برای اثبات وجودشون همیشه یه راهی رو پیدا میکنن...حتی ارواح بد و شریری هم وجود دارن که مدام در حال اذیت و آزار زنده ها هستن و اینکه چه راههای هست که بشه اون محیط تسخیر شده رو از گزند آزارشون پاکسازی کرد ....شما تا حالا تجربه ای در این زمینه داشتین؟