محله قدیمی ....خاطرات ابدی (قسمت آخر)

یه چند وقتی اوضاع به همین منوال گذشت...نزدیک یونیت روسها یه جابجایی انجام شد و یه خانواده روس اومدن اون یونیت رو اجاره کردن...این خانواده تشکیل شده بود از یه پیرمرد قوی جثه با ریشهای انبوه و موهای بلندو چشمانی بسیار نافذ...من رو یاد راسپوتین انداخت دفعه اول که دیدمش.. و یه خانم حدودا بیست و دو سه ساله و یه دختر نوجوان حدود 15 ساله...بازم نشونه ای از مادر خانواده یافت نشد!!!

چند شب بعد خواستم برم زباله ها رو بندازم توی کانتینر اصلی که دیدم این آقای راسپوتین با اون خانم جوان که لباس نامناسبی به تن داشت  جلوی درواحدشون توی تاریکی گیلاس مشروب دستشونه و ضمن سیگار دود کردن مشغول مغازله عاشقانه هم هستن و کلی منظره +18 خلق کردن دوتایی با هم...انگار نه انگار خانواده از اونجا رد میشه!!!خوب پس وضعیت تاهل  هم معلوم شد... البته با وجود اسوتلانا هیچ سوالی بیجواب نمیموند!!

روز بعد ..موقع ورود به جای پارکم اون دختر نوجوان و دمیتری و آلکسی رو دیدم که بطور نامحسوسی حواسشون به من بود..انگار میخواستن از دور من رو به اون دوست جدیدشون نشون بدن...هیچ به روی خودم نیاوردم و رفتم سمت خونه..کمی بعد اسوتلانا زنگ زد و گفت اگه وقت داری بیا قهوه بخوریم..گفتم دارم شام درست میکنم ..تو بیا که ضمن صحبت من به کارا هم برسم...قبول کرد و زود اومد...

گفت خبر داری این مارمولکها یه یار و یاور جدید پیدا کردن؟ هنوز از راه نرسیده خیلی با هم جیجی باجی شدن!!!آقاهه گویا وضع مالی خوبی داره .. سن بالا ازدواج کرده و با یه دختر بچه از زنش جدا شده از اون به بعد هر چند وقت با یه دختر جوان دوست میشه و یه مدت باهاش زندگی میکنه و بعد یه نفر دیگه رو جایگزین قبلی میکنه...اسم دخترش اولگا هست... مواظب این خانمه که معشوقه شه باش خیلی زن بی حیاییه...دیروز موقع رانندگی درست جلوی خونه اینا  یه سنجاب پرید جلوی ماشینم و من براش بوق زدم که بره کنار این خانمه جلوی در بود از صدای بوق عصبی شد بهم چشم غره رفت و انگشت وسطی نشون داد بعد هم  رفت تو و در رو کوبوند...گفتم نیومده چه خوب دارن خودشون رو معرفی میکنن...جواب داد خدا به دادمون برسه...

دوباره پای این دو تا برادر روس به بیرون از خونه باز شده بود و با اولگا اتحاد مشترک تشکیل داده بودن...خیلی موذیانه ما رو از دور تحت نظر داشتن ولی تظاهر میکردن که اصلا انگار ما رو نمیبینن..چند بار دیده بودمشون که از پشت شمشادهای حیاط خلوت ما که به حیاط خلوت بقیه همسایه ها راه داشت دارن سرک میکشن برای همین همیشه پرده های اون پنجره رو کیپ میکشیدم که توی خونه معلوم نباشه..

چند روز بعد تولد من بود...چند تا از دوستانم زحمت کشیدن و خواستن منو سورپرایز کنن...کیک گرفتن و اومدن دیدن من...یکی از دوستهام زنگ زد و گفت سردرد شدید داره ولی حتما میاد فقط ممکنه کمی دیر برسه...هر چی قسمش دادم که استراحت کنه و هر وقت حالش خوب بود بیاد گفت نه..حتما میخوام بیام روز تولدت پیشت..تقریبا هوا داشت تاریک میشد که اونم رسید...دور هم چایی و کیک خوردیم و جای شما خالی خوش گذشت ...تولد بهانه ای شد که بعد از چند وقت همدیگه رو ببینیم..آهان...اینم بگم که وقتی فریبا جان داشت از ماشین پیاده میشد این سه تا بچه که من اسمشون رو گذاشته بودم سه تفنگدار داشتن باهم توپ بازی میکردن که گویا توپشون حالا عمدی یا غیر عمدی محکم میخوره به پای فریبا و اون سه تا بجای اینکه عذرخواهی کنن همینجور ماست ماست خیره میشن بهش...دریغ از یک کلمه عذرخواهی...فریبا هم با خنده بهشون میگه ببخشید که توپمون خورد به پای شما!!!یعنی باید عذرخواهی کنین...که بازم انگار نه انگار...

مهمونی  تموم شد و مهمونها یکی یکی رفتن...نفر آخر فریبا جان بود که دیگه باهم راه افتادیم بسمت ماشینش اومد که سوار بشه دیدیم آینه بغل شکسته و از جاش دراومده..بنده خدا همینجور هاج و واج مونده بودو میگفت بخداآینه بغل سالم بود...نمیدونم چرا اینطوری شد؟من شصتم خبردار شد که قضیه از کجا آب میخوره ولی اون وسط چی میتونستم بگم؟فقط از شدت عصبانیت داشتم سکته میکردم!!!طفلک فریبا راه افتاد بسمت خونه شون و منم با اعصابی خورد و خاکشیر برگشتم خونه...هنوز 10 دقیق نگذشته بود که فریبا زنگ زد و سراغ کیف پولش رو گرفت...میخواست بدونه که آیا اونرو توی خونه ما جا گذاشته یا نه ؟؟!چون بنده خدا توی مسیر رفته بود خرید و تازه موقع پرداخت برای اجناس دیده بود کیف پولش نیست..همه مون بسیج شده بودیم  و همه جا رو گشتیم ...سرتا پای خونه رو..ولی نبود که نبود...طفلک فریبا خیلی ناراحت بود...بهش گفتم همونجا صبر کنه تا براش پول ببرم ولی قبول نکرد..

نگران کارتهای اعتباری و کارت ماشین و سایر مدارکی که توی کیف پولش بودن  شده بود چون برای دوباره گرفتن هر کدومشون باید  کلی معطل میشد و صد جا هم تلفن میکرد..از قرار معلوم حدود 200 دلار هم پول نقد توی کیفش بوده...همه ش میگفت تا لحظه آخر که توی ماشین بودم کیفم همراهم بود...اگه گم شده توی مسیر بین ماشین تا دم در خونه شما بوده چون لحظه آخر قبل ازینکه از ماشین پیاده بشم توی دستم بود...خدا میدونه اونشب تا صبح من چی کشیدم...خیلی سخته که بدونی خرابکار کیه ولی نتونی ثابتش کنی!!طفلکی هم به ماشینش صدمه وارد شده بود و هم اینکه کیف و پول و کلی کردیت کارتش رو از دست داده بود..فردا صبح با اعصاب داغون و سری که از درد داشت میترکید آماده شدم برم سر کار...تا در رو باز کردم دیدم یه کیف پول زنانه پشت در افتاده!!!!فقط خدا میدونه که با چه ذوقی کیفه رو از روی زمین برداشتم ..ولی هر چی زیر و روش کردم هیچی توش نبود..خالی خالی..این یکی هم به لیست شاهکاراشون اضافه شد...کیف به دست و هاج و واج مونده بودم دم در و نمیدونستم چیکار کنم؟؟! برگشتم خونه و به فریبا زنگ زدم...از صداش معلوم بود که اونم نتونسته خوب بخوابه...بهش گفتم کیفش پیدا شده ولی خالیه و هیچی توش نیست...گفت دیشب با بانک ها تماس گرفته و تونسته چند تا از کردیت کارتهاش رو باطل کنه تا کسیکه اونا رو دزدیده نتونه ازشون برداشت کنه..., طفلکی ازینکه کارت تصدیق رانندگیش و کارت شناسایی و همینطور کارت بیمه ش رو دزدیده بودن و حالا باید برای دوباره گرفتنشون کلی دوندگی میکرد خیلی دلخور و کلافه بود..بنده خدا توبه کار شد یه تولد اومد...توی دلم حرص میخوردم و باعث و بانی هاش رو لعنت میکردم که تولدم رو برای خودم و مهمونم کوفت کرده بودن...

دو روز بعد بچه ها که از مدرسه میان میبینن سه تا کارت اعتباری درست جلوی در افتاده و یه کارت تصدیق ماشین هم چند ساعت بعد توی حیاط پشتی پیدا شد...که همه شون مال فریبا جان بودن ...با خوشحالی زنگ زدن بمن و گفتن این کارتها مال خاله فریباست..البته کارتهای اعتباری رو فریبا باطل کرده بود و برای کارت تصدیق هم به  اداره راهنمایی و رانندگی درخواست داده بود...خیلی از مدارکی که توی کیف داشت دیگه برگردونده نشدن...با پیتر هم صحبت کردم و اونم مثل همیشه گفت متاسفم...این بچه ها انگار از شیطان درس میگیرن!!!چون کاملا معلومه که تمام خرابکاریا رو خودشون انجام میدن ولی ردی ازشون نمی مونه که من اقدامی بکنم...

دوباره اذیت و آزار ها کم و بیش شروع شده بودن...یه روز صبح که داشتم با ماشین میرفتم سرکار دیدم ماشین تقریبا یه وری شده...پیاده شدم دیدم لاستیک پنچره ....خودمو رسوندم اولین کمپانی سر راه ...بررسی کردن گفتن توی لاستیک میخ تیز کار گذاشته شده بوده....30 دقیقه معطل شدم و اونروز دیر رسیدم...چند وقت بعد با بچه ها از بیرون برگشتیم ..هر سه تامون هم خسته و گرسنه بودیم...حالا هر چی تلاش میکنم کلید نمیره توی قفل...معلوم شد گچ خیس خورده فرو کردن توی جای کلید ...بیشتر از یکساعت معطل شدیم تا قفلساز اومد و در رو با روش خودش باز کرد..اینم به لیست اذیت و آزارشون افزوده شد..کاملا معلوم بود که اولگا نقشه میکشه..اون دوتا اجرا میکنن...دیگه فقط خدا خدا میکردم یه شرایطی فراهم بشه از اون مجتمع جابجا بشیم...هر روز منتظر یه دردسر جدید بودم و از این بابت حرص و جوش زیادی میخوردم...به طرز خیلی معجزه آسایی  شرایط محیا شد و ما  تونستیم از اون مجتمع به یه محله خیلی بهتر نقل مکان کنیم...دیگه اونجا زندگی نمی کردیم ولی هر وقت گذارمون به اون محله میوفتاد خاطرات بدی که باعث آزارمون شده بودن جلوی چشممون میومدن ..همسرم بعدها که از این ماجراها باخبر شد خیلی حرص خورد...شاکی شده بود و میگفت چرا نذاشتین من بفهمم اینا با شما اینجوری رفتار میکردن...خوب منم دلایل خودم رو داشتم و هیچوقت ازین بحثها به نتیجه ای نمیرسیدیم...فقط اینو اعتراف کنم که از ته قلبم همه شون رو به خدا واگذار کرده بودم و معتقد بودم که جزای این حرکات زشتشون رو خواهند گرفت...

حدود سه سال بعد از طرف آموزش و پرورش  یه گرد همایی برای مدارس مناطق مختلف گذاشته بودن که در اون محل پسر بزرگم دیده یکهو یکی محکم کوبیده روی شونه ش...روشو برگردونده دیده دمیتری داره با لبخند بهش نگاه میکنه...بعد باهاش دست داده و گفته درسته شماها از ما دلخورین ولی بیخیال...بچه بودیم دیگه...آخه شما هم هی میرفتین چغلی ما رو به آفیس میکردین!!ولی من مامانت رو خیلی دوست دارم...هیچوقت یادم نمیره که با چه محبتی برامون غذا آورد و وقتی دید دستم ترک ترک شده بهم پماد وازلین داد!!! پسرمم گفته آره دمیتری راست میگی ما هم قدرشناسیهای شما رو هیچوقت فراموش نمیکنیم!!...دمیتری دوباره زده روی شونه پسرم و گفته سخت نگیر بابا ...بی خیال!!پسرم میگفت مامان اگه دور و برم انقدر شلوغ نبود از خجالتش درمیومدم ...

از این ماجراها حدودا یه 10 سالی گذشته..چند وقت پیش با بچه ها باید جایی میرفتیم که مسیرمون دقیقا از جلوی همون مجتمع بود...بچه ها گفتن خوبه بریم یه سر اونجا...بهشون گفتم شماها یا خیلی کنجکاوین یا خیلی ماجراجو...حوصله دارین ها!!!ولی بازم اصرار کردن...ناچارا گفتم باشه...از قسمت ورودی که رد شدیم یکهو همون حالت اضطرابی که اونوقتها از ترس مواجه شدن با یه دردسر جدید بهم دست میداد اومده بود سراغم ...ناخود آگاه اخمهام تو هم بود و خدا خدا میکردم این بازدید اجباری و نچسب زودتر تموم بشه برگردیم...

یکهو شنیدم بچه ها دارن با یه نفر سلام علیک میکنن...نگاه کردم دیدم یکی از همسایه های قدیمیه به اسم ویلی...این خانواده اهل پرو هستن...بسیار خونگرم و مهربون..همسر ویلی یه خانم سبزه بانمک باسم نلی همیشه منو به صبر و شکیبایی دعوت میکرد و میگفت اینا بالاخره رسوا خواهند شد و ما باید صبور باشیم...طفلک ویلی بخاطر سالها کار ساختمانی سخت همیشه پا درد داره و میلنگه...اونروز لنگ لنگان جلو اومد و گفت خیلی از دیدن ما بعد از این همه سال خوشحاله....و البته کلی اخبار هم برامون داشت...یه سری تکون داد و گفت سر این روسها کارما آمد...یوری دو سال پیش در اثر افراط در مصرف مشروبات الکلی و مواد مخدر دچار هپاتیت شد و درگذشت...ولی قبل از اون یه رسوایی ببار آورد که براش خیلی گرون تمام شد و مدتی در زندان بسر برد...چون با اون زن جوان که معشوقه پدر اولگا بود رابطه مخفیانه ایجاد کرده بود و راسپوتین یه روز که این دو تا خلوت کرده بودن مچ هر دوشون رو میگیره و معشوقه ش رو با یه سر و وضع نامناسب از خونه یوری بیرون میکشه و با اسلحه شخصی که بعدا معلوم میشه بدون مجوز بوده هر دوشون رو تهدید به مرگ میکنه ...بخاطر شکایتش هر دو تا به زندان میوفتن ولی خود راسپوتین بخاطر فشار غصه و حرص و جوشهای ناشی ازین خیانت سکته ناقص میکنه و بعد از ماهها بستری بودن در بیمارستان آخرش با ویلچر مرخصش میکنن و الان حتی کنترل ادارش رو هم نداره....اولگا رو دولت به یه خانواده سپرده بوده تا در زمانیکه پدرش بستریه اون خانواده ازش نگهداری کنن ولی متاسفانه توی اون خونه بهش تجاوز میشه و بخاطر اثرات روانی بدی که ازین حادثه براش پیش اومده دو بار خودکشی ناموفق داشته و الان تحت نظر دکتر روانپزشکه و قرصهای قوی اعصاب مصرف میکنه...اون دو تا پسر بچه هم به یه خانواده دیگه سپرده شده بودن ولی انقدر رفتارهاشون زشت و پرخاشگرانه بوده که از همدیگه جداشون کردن والا یکیشون توی استان انتاریو هست و دیگری رو فرستادن استان کبک ...چند تا همسایه قدیمی دیگه هم سراغ گرفتیم که یا فوت و یا جابجا شده بودن من جمله پیتر که رییس مجتمع بود ..اونم بخاط ابتلا به بیماری قند 3 سال پیش جونش رو از دست داده...از ویلی خداحافظی کردیم...عذرخواهی کرد که بخاطر کرونا نمیتونه دعوتمون کنه بریم داخل خونه ش به صرف چای یا قهوه..که خوب خداییش اگر هم تعارف میکرد ما خودمون نمیرفتیم...موقع برگشتن هر سه تا سکوت کرده بودیم...هجوم خاطرات تلخ گذشته و اخباری که اونروز ویلی بهمون داده بود دیگه حوصله ای برای بحث و گفتگو در رابطه با اون اتفاقات ناخوشایند نذاشته بودن...سکوت فضای داخل ماشین رو صدای پسرم  بزرگم شکست که فقط گفت  : محله قدیمی....خاطرات ابدی  ...و ما دو تا هم  تاییدش کردیم..