آواز دهل شنیدن از دور خوشست...(قسمت اول)

چند وقت پیش یونیت بغل دستی ما تخلیه شد...حدودا یکماه طول کشید تا تر و تمیزش کنن و آماده بشه برای اینکه مستاجر جدیدی بیاد اجاره ش کنه.. چند روزی طول کشید و یه روز دیدیم یه آقایی که از قرار معلوم کانادایی هم بود اومد بهمراه رئیس مجتمع داخل این یونیت تازه تعمیر شده  یه چرخی زد و بعدش هر دو بیرون اومدن و رفتن سمت دفتر مجتمع...شصتم خبردار شد که همسایه بعدیمون همین آقاهه ست.

هفته بعد روز یکشنبه صبح...کامیون بزرگی جلوی خونه بغلی پارک کرد و کازگرها دست بکار شدن...کلی وسیله و اثاثیه منزل آوردن داخل خونه و بعدش رفتن...آقای مستاجر هم حضور داشت ...نکته ای که سوال برانگیزه  نبودن خانواده این اقا بود..این خونه 3 تا اطاق بزرگ داره و با احتساب زیرزمین جادارش 3 طبقه محسوب میشه و بالطبع برای زندگی یه مرد مجرد بسیار بزرگ و پر از فضای مازاد خواهد بود...فردای اونروز رئیس مجتمع رو دیدم و درباره همسایه جدید ازش سوال کردم...گفت این آقا از یه استان دیگه اومده و خانواده ش بزودی بهش ملحق میشن..خانمش استاد دانشگاه هست و دو تا هم بچه داره...امیدوارم برخلاف مستاجرهای قبلی همسایه های خوبی براتون باشن..و بعد یه لبحند معنی داری هم زد.

این آقا خیلی بنظر خجالتی میومد چون چند بار که موقع رفت و آمد باهاش روبرو شدیم سریع به جای دیگه نگاه میکردتا بخاطر چشم تو چشم شدن مجبور به سلام و احوالپرسی نشه..بنظرم رفتارش کمی بی ادبانه اومد ولی انقدر از دست قبلیها کشیده بودیم که پیش خودم گفتم بیخیال این رفتارها!!شر نرسونن ما ازینا انتظار خیر و برکت نداریم.

تقریبا یکماه بعد..یه روز صبح داشتیم توی آشپزخونه صبحانه میخوردیم که دیدیم یه ماشین  بزرگ سیاه رنگ جلوی درشون پارک کرد و یه خانم ریز اندام  با کلاه حصیری و یه پسر و دختر که هر دو زیر ده سال داشتن با ذوق و کمی سر و صدا از ماشین پیاده شدن و بسمت خونه اومدن...یه سگ کوچولوی بامزه هم در آغوش خانم بود...آقای مستاجر با عجله بطرفشون رفت و ضمن روبوسی کمکشون کرد تا چند تا چمدون سنگین رو از پشت ماشین بردارن.

روزها به همین منوال میگذشتن تا اینکه یه روز با خانم مستاجر برخورد کردم. بواسطه رفتار شوهرش  خیلی محتاطانه لبخند زدم....سلام کردو صحبتمون شروع شد...یه خانم کره ای بود که بواسطه شرکت در کلاس زبان انگلیسی  که شوهرش معلم اون کلاس بود با هم آشنا شده و ازدواج کرده بودن..باید زود میرفتم سر کار و مجالی برای گپ و گفتگوی بیشتر نبود ولی ازش خواستم  اگر دلش خواست بیاد پیش ما و بیشتر صحبت کنیم..با خوشحالی قبول کرد و گفت توی این شهر غریبه و کسی رو نداره و خیلی خوشحال میشه که بتونه رفت و آمد داشته باشه.

چند روز بعد ..خسته از کار روزانه و خرید بعدش داشتم افتان و خیزان برمیگشتم خونه...بخیال خودم میخواستم یه دوش بگیرم و اگه بشه یه چرت نیمساعته بزنم...تا رسیدم در خونه دیدم این خانم همسایه با پسرش کنار در ورودیشون ایستادن و سگ کوچولوشون هم روی چمنهای جلوی در داره بازی میکنه...خانمه همسایه تا منو دید گل از گلش شکفت و با خوشحالی گفت:اتفاقا ما امروز میخواستیم بیاییم چایی رو با شما بخوریم...ای دل غافل!!!اینجا اصلا رسم نیست آدم اینجوری با کسی قرار بذاره که!!یخورده فکر کردم و گفتم خیلی دلم میخواد تشریف بیارین ولی راستش من امروز آمادگی ندارم اگه میشه آخر هفته بیایین...یخورده فکر کرد و برای روز شنبه توافق کردیم حدودای ساعت 5 بعد از ظهر بیان.

القصه ..روز موعود همه شون تشریف آوردن...دخترشون بطرز خیلی عجیبی ساکت بود جوریکه ما کم کم داشتیم شک میکردیم نکنه طفل معصوم لال باشه!!!ولی  در عوض برادرش چنان جبران مافاتی کرد که بصورت یه حماسه تاریخی تا ابد توی ذهنمون خواهد ماند...یعنی اینجوری بهتون بگم که خونه زیر و رو شده بود...بواسطه حضور همین یدونه بچه!!!اصلا خبری از اینکه بهش تذکر چیزی بدن نبود..راستش توی ذوقم خورد بدجور...معلوم بود که معتقدن بچه رو نباید تعلیم داد...حالا بزرگ میشه خودش یاد میگیره.

از روی مبلی که نشسته بود پاهاش رو فرو میکرد توی ظرف میوه...با انگشتهای پاش دونه دونه حبه های انگور رو جدا میکرد و میذاشتشون توی پیشدستی... شیرینی ها رو از توی دیس برمیداشت یک گاز میزد مینداخت کنار و بعد سریع یه مدل دیگه ش رو .....در جواب نگاههای تعجب زده ما خودش و بقیه اعضا خانواده شون هر هر به این شیرینکاریهای شازده شون میخندیدن.

نهایتا وقتی منزل ما رو ترک کردن من تمام شیرینی ها و  میوه های روی میز ..حتی اونایی رو که دست نخورده بودن ریختم دور و مجبور شدم روی مبل رو با شامپو و کف تمیز کنم...از فردای اونروز هر وقت  خانمه من رو میدید میگفت خوب حالا نوبت شماست...کی وقت دارین بیایین؟...منم کا ربیرون و خستگی رو بهونه میکردم که تا بشه دیرتر بازدیدشون رو پس بدم چون معلوم بود که دوست داره در فاصله های کوتاه خاله بازی راه بندازه!!!منم راستش حوصله نداشتم برای یه همنشینی یکی دوساعته مجبور بشم سر تا پای خونه رو تمیز کنم و کلی جنس و خوراکی دستمالی شده رو بریزمشون دور...چقدر بده که آدم با رفتارهای اجتماعی بد و حال بهم زن باعث بشه که دیگران از معاشرت باهاش طفره برن.

یه روز ..حدودای بعد از ظهر تازه رسیده بودم خونه که دیدم زنگ در رو میزنن...خانم همسایه با هاپوشون  پشت در بودن...زودی گفت از پنجره دیدمت که اومدی...میایی قهوه بخوریم؟گفتم الان خسته م ...ولی فردا میام ....گفت پس همتون بیایین...قرار بعد از ظهر رو گذاشتم و اومدم داخل به بچه ها گفتم..هر دوشون گفتن مامان ترو خدا ما رو بیخیال شو...ما حوصله اون بچه زلزله شون رو نداریم...از نظر سنی هم که به ما نمیخورن..خودت برو...دیگه با التماس که آخه باباتون هم که نیست...ممکنه بهشون بربخوره با اکراه قبول کردن...رفتم یه بشقاب  میوه خوری سرامیکی بعنوان کادو خریدم براشون..فردای  اونروز راه افتادیم و موعد مقرر زنگ خونشون رو زدیم...