یادها و خاطره ها...

خدا رفتگان همه رو بیامرزه....عموی پدرم مرد بسیار محترم و مظلومی بود...بیشتر تاکید روی مظلومیتش دارم و دلیلش هم چیزی نیست جز رفتارهای همسرش..این زن عموی پدرم خیلی مستبد و سلطه جو بود...همیشه خدا خورده فرمایش داشت..صد البته که تحسین و تقدیری هم در کار نبود...حتی اگر دستوراتش به بهترین نحو هم انجام میشدن بازم یه گوشه لب زن عمو بالا بود...باور کنین گاهی حس میکردیم جوری به عموی بیچاره خیره شده که انگار داره به یه موش کثیف توی جوی خیابون نگاه میکنه...بعضی وقتها که دیگ محبتش میجوشید اجازه میداد همین 4 تا و نصفی فک و فامیل پراکنده شوهرش به اندازه فقط یه تک پا...نه بیشتر ...برن بهشون سر بزنن و کارایی که انجامشون دیگه از عهده عمو جون خارج بود رو طبق نظارت و سرپرستی زن عمو جون انجام بدن و بعدش به شرطیکه تمام استکان نعلبکی های استفاده شده رو خوب بشورن و خشک کنن و خدای نکرده ظرفشوری رو به گند نکشیده باشن رفع زحمت کنن تااااا دفعه بعد که دوباره زن عمو جون احضارشون کنه واسه خرحمالی های احتمالی بعدی....

یادمه هر سال دقیقا از اواسط بهمن ماه زن عمو به تکاپو میوفتاد که چند نفر رو اجیر کنه بیان براش خونه تکونی کنن..خودشون هرگز صاحب بچه نشده بودن و صد البته کی بهتر از قوم شوهر مظلومش...نه ادعایی داشتن و نه توقعی...انقدر هم عمو جونشون رو دوست داشتن که بخاطرش بیخیال اونهمه کار در آستانه سال تحویل بشن و گروهی همشون بسیج بشن راه بیفتن برای خونه تکونی خونه اونا...برادر زاده ها هم به بهانه اینکه عیبی نداره حالا میریم دلشون شاد بشه یه وقت غصه نخورن که چرا اولاد ندارن اینجور وقتها به دادشون برسه و ...قرار میذاشتن و با هم راهی میشدن...حالا اینا رو داشته باشین تا بگم تو خونه عمو جون اینا چه داستانهایی پیش میومد...زن عمو جون اصلا به فامیل شوهرش هیچی رو روا نمیدونست..یعنی اینو در نظر نمیگرفت که بابا..من اگه از بیرون کارگر بگیرم باید هم مزد بدم هم عیدی و تازه خیلیها کلی وسیله که از نظر صاحبخونه بدردنخوره ورمیدارن...دریغ ازینکه دو تا پیمونه برنج و یه مشت باقالی خشک رو با هم دمی باقالی بکنه بذار جلوی این بدبختها که سر ظهری با یه کاسه ماست سق بزنن و پاشن به بقیه خورده فرمایشات ایشون رسیدگی کنن...تازه لیچار هم بارشون میکرد...اوا فروغ جون مثل اینکه چشمهای تو هم از من بدتر داره کور میشه!! تار عنکبوت به اون گندگی رو نمیبینی گوشه سقف؟؟!!وای محسن تو چقدر آب مصرف میکنی واسه شستن یه تیکه قالیچه!!خونه خراب شدم!!!چاه پر شد بی انصاف!! منیره خانوم حواست رو جمع کن بیزحمت!!پارسال تو کمد ظروف رو تمیز کردی...الان یه ساله آزگاره دنبال دو تا کارد و یه چنگال قدیمیم میگردم غیب شدن..حتما تو نیست و نابودشون کردی!!..

خلاصه بندگان خدا از صبح علی الطلوع تا غروب همینجور کار میکردن و آخرش هم با کوله باری پر از متلک و ناسپاسی از جانب زن عمو و کلی شرمندگی از طرف عمو جون برمیگشتن...یادمه یه سال دو تا از نوه ها رو با خودشون برده بودن و علی رغم غر زدنها و چشم غره های زن عمو جون موقع خداحافظی عمو جون نفری 100 تومان به بچه ها عیدی داده بود...دختر عمو کوچیکه میگفت ما داشتیم کفشها مون رو میپوشیدیم که دیدیم زن عمو به یه بهانه ای بچه ها رو صدا کرد توی اطاق و وقتی بیرون اومدن هر دوشون خیلی دمغ بودن...وقتی علتش رو جویا میشن میبینن هر دو تا بچه با گریه میگن که زن عمو اون اسکناس 100 تومنی رو ازمون گرفت و نفری 20 تومن بهمون داد...بیچاره دختر عموها هر دوشون آتیش گرفته بودن و کلی حرص و جوش خوردن ولی بیچاره ها از ترس اینکه یه وقت بین زن و شوهر اختلافی نیوفته سکوت کردن و چیزی بروز ندادن...کلا همیشه جلوی زورگوییهای زن عمو جون کوتاه میومدن و میگفتن عیبی نداره...اگه ما حرفی برنیم و گله ای بکنیم دق دلیش رو سر عموی مظلوممون در میاره..اون طفلکی اذیت میشه...

خرحمالیها رو از قوم شوهر میکشید عوضش از خانواده خودش هیچ توقعی نداشت...ماشالله یه پادگان خواهر زاده و برادر زاده داشت که هیچ مزاحمتی واسه اوقات شریفشون نداشت...مثل مهمون میومدن مینشستن ازشون پذیرایی میشد و میرفتن..کاسه رو هم جای کوزه نمیذاشتن...عوضش اگر فک و فامیلهای عمو جون اونطرفها پیداشون میشد خبری از پذیرایی که نبود هیچ انتظار داشت ریخت و پاش فامیلهای خودش رو هم برادرزاده های شوهرش جمع و جور کنن...نمیدونم....هنوز که هنوزه وقتی میخوان بگن کسی آروم و مظلومه زود اسم  خدابیامرز عمو جون رو میارن...رفتارش مثال زدنی شده..

الان سالهاست هر دوشون فوت کردن...ولی یاد و خاطره رفتارها شون هنوز بیاد همه هست...یکیشون سمبل مهربانی و گذشت و اون یکی مظهر زورگویی و ستمگری...

حالا چی شد درباره شون نوشتم؟...دیشب با یکی از اون پسرعموها که زن عمو جون 100 تومنی ش رو گرفت حرف میزدم...ازش پرسیدم: زن عمو به چه کلکی اون اسکناس 100 تومنی رو ازشما آتیشپاره تونست بگیره؟! گفت: گولمون زد ..بهمون گفت اون اسکناسه کثیف و زشته ..بیایین با اینا عوضش کنم براتون...تا بخودمون بیاییم اسکناس 100 تومنی ها غیب شدن و 20 تومنی ها رو داد دستمون و راهیمون کرد...حرکت خیلی زشتی بود...بعد از اون هر وقت عیدی از کسی میگرفتم سریع میبردم میدادم به پدر یا مادرم برام نگه دارن تا دیگه کسی  نتونه ازم پسشون بگیره ..ای روزگار...عیبی نداره..این نیز بگذرد...

با همه اینا ..من بازم دلم یک عید قدیمی میخواد....از او عیدها که آخرین روز مدرسه تمام بشه...بدو بدو بیام سمت کوچه مون و بوی عطر شیرینی خونگی که برای عید آماده میکردن رو با تموم وجودم حس کنم...بعضی وقتا چقدر زود دیر میشه...