هر چه میخواهد دل تنگت بگو....

اومدم برای رفع خستگی خودم یه لیوان قهوه درست کنم... بلکه یخورده سرحال بشم و برگردم سرکارم...همکارم بدو بدو خودشو رسوند و راست نشست روبروم اونطرف میز..شروع کرد به گلایه کردن از اینکه مردم چقدر بی ملاحظه هستن و با وجود اینکه میدونن اون وسواس داره ..ولی دوستهای پسر بزرگش با یه سگ گنده اومدن خونشون و سگه رو آوردن توی ساختمون و تا اطاق خواب پسرش که طبقه بالاست بردنش و کلا همه جای خونه رو به قدوم مبارک آقا سگه مزین کردن!!!

بعد یکهو وسط حرفهاش بغض کرد و زد زیر گریه که کلا هیشکی توی خونه درکش نمیکنه و اصلا کلاهش پشم نداره!!!هر چی به دخترش میگه اون پسره که باهاش رفیق فابریک شدی اصلا آدم بدرد بخوری نیست و لی دخترش  هیچ  اهمیت نمیده و تازگیها تهدید به ترک خونه و زندگی هیپی واری با همون آقا رو کرده!!!

پسر کوچیکه شون اصلا به درس اهمیت نمیده و رسما ترک تحصیل کرده نشسته خونه و تا بهش تذکر میدن زودی کرونا رو بهانه قرار میده..

بعد تازه نوبت اهالی محل کار میرسه...کلی کله پاچه اونا رو بار میذاره و از خجالت ریز و درشتشون در میاد!!!بعد از کلی افشاگری  درباره رازهای مگوی همکارا ..تازه نوبت مقایسه روسای این قسمت با بخشهای دیگه میشه و میگه بیا...مردم مدیر دارن..ما هم مدیر داریم...خاکشون توی سر این مدیر عامل ما...هیچ بفکر ماها که انقدر براش جون میکنیم نیست و همه چی رو برای خودش میخواد و حالا همه چی بخوره توی سرش ...تشکر کردن هم که بلد نیست و.....بعد نوبت میرسه به فک و فامیلهاش و تا میتونه اونا رو مستفیض میکنه و برای بعضیاشون چنان از اعماق قلبش آرزو و تقاضای کشنده ترین نوع کرونا رو میکنه که من  برق از چشمام میپره و فقط خدا خدا میکنم که یه وقت مرغ آمین اون دور برها در حال پرواز نباشه...آخرش میگه که کلا حالش خوب نیست و چند وقته که معده درد شدید داره و همه ش هم بخاطر عصبانیتهای مکررشه ...

چون صداش میکنن مجبور میشه میز رو ترک کنه و برگرده سر کارش...همونجور که دور شدنش رو نگاه میکنم ...توی دلم  کلمه به کلمه حرفهاش رو میسنجم و حلاجی میکنم....واقعا چرا نمیره پیش یه مشاور ؟ وقتی انقدر دلش پره که میاد میشینه سفره دلش رو پیش منی که فقط همکارش هستم باز میکنه پس معلومه که این آدم فقط نیاز داره به دو گوش شنوا...که اطرافیانش ازش دریغ میکنن...حالا یا به علت دلزدگی از حرفهای تکراریش و یا عدم همفکری و یا...هر علت دیگه ای...بهر حال اون دلش میخواد حرف بزنه ولی شنونده پیدا نمیکنه...

بعد به این نتیجه میرسم که توی دل هر کدوم از ماها چقدر حرفهای تلنبار شده هست...حرفهایی که شاید بنظر خیلیها صد تا یه غاز باشن..ولی انقدر ذهن و روحمون رو درگیر خودشون کردن که دیگه بوی بیماری ازشون به مشام میرسه...

همه این توانایی رو ندارن که خودشون به تنهایی از پس مشکلات روحی شون بر بیان...ای کاش بپذیریم که روان ما آدمها هم مثل جسممون بیمار میشه گاهی وقتها...برای بهبودش اقدام کنیم و نذاریم آسیبهایی که به روح و روانمون زده شدن انقدر ما رو بیازارن تا حدیکه مزمن بشن ...و خدای نکرده دیگه نشه براشون کاری کرد...به فنجون قهوه م نگاه میکنم...خیلی وقته که یخ کرده...اینم از ماجرای امروزمون در معیت همکار گرامی...